Natasja Kensmil en Sadik Kwash
Ik hoorde op de radio de stem van Natasja Kensmil
Ze werd geïnterviewd omdat haar de Johannes Vermeerprijs was toegekend.
Dat maakte mij reuze nieuwsgierig naar haar werk.
Ik besloot deze keer zonder informatie vooraf te gaan kijken. Hoe onbevangener hoe beter.
Het ging tenslotte over eigentijdse historie schilderijen met beladen motieven.
Dat ze deze prijs krijgt zegt iets over originaliteit, oorspronkelijkheid en vakmanschap.
Die eigen inbreng had onze grote meester(die het perspectief) al zo goed wist te gebruiken door de vermoedelijke inzet van een camera obscura. Ben ik daarom zo dol op die klassieke tegelvloeren?
Zijn lichtval in de huiselijke interieurs zijn ongeëvenaard.
Op naar Kade zowaar in mijn eigen woonplaats!
Onderweg naar de verdieping bleven mijn ogen hangen aan een video opstelling in de grote zaal onder de vide: het was lastig loskomen van de boeiende beelden op de vele schermen.
Natasja heeft als motto: Kunst moet meer zijn dan een mooi plaatje.
Hetgeen ik van harte onderschrijf: Kunst mag best schuren.
Natasja doet geen poging tot esthetiek. Haar vroege werk stamt uit de jaren 90.
(Wat heerlijk jong ben je dan).
In de eerste zaal Schwarzkopf. (Nog steeds een Duits shampoo merk)
Met opzet lelijke dik aangezette vette portretten van zwarte vrouwen met een middeleeuwse kanten kraag.
Ik lees: collectieve en persoonlijke geschiedenis van macht en onmacht.
Aansprekend ijl werk zag ik in de serie: Martyrs Mirror, zeefdrukken op zijde.
(Over de Wederdopers een radicaal Christelijke Beweging).
Martelaarschap in deze religieuze gemeenschap. Gebaseerd op een boek uit de zeventiende eeuw van Thieleman van Braght. Ook nu kennen we deze uitwassen.
Tsjaar Nicolaas en Alexandra spraken ook tot de horror verbeelding.
(Vooral Alexandra kon wat met machtsmisbruik las ik nog onlangs in een prachtige roman van John Boyle Winterpaleis).
Haar laatste werk deed mij lang turen; er was veel te zien maar moeilijk te vinden.
De serie over de overleden, opgebaarde, kinderen; aangrijpend voor ouders die zoiets willen als aandenken. Niet weggelegd voor het gewone volk.
Tsja…. Natasja je gaat de confrontaties niet uit de weg!
Genoten heb ik daarna van het animatie video project door: Sadik KwaishAlfraij.
Je wordt meegenomen naar Hadiqat Al Umma een park dertig jaar geleden aangelegd in het centrum van Bagdat. Waar hij als kleine jongen in de hete zomers een paradijs vond in o.a. de iconische kunstwerken van Faiq Hassan en anderen in en rond het verkoelend groen.
Deze beelden vermengen zich met houtskooltekeningen,televisie-en filmbeelden.
Een portretfoto van de achtjarige aankomende kunstenaar met cowboyhoed, is een intrigerend begin van zo’n video lus. Als ik achter de bank ,waar ik lang zat te kijken, de foto van het jongetje zie
(ten voeten uit) hangen, valt alles op zijn plek. De kunstenaar reist naar zijn dierbare herinneringen.
De perfecte techniek en uitvoering boeien ook zonder deze wetenschap.
Reactie plaatsen
Reacties